ေကာင္းကင္မွာ သက္တန္႕ႀကီးတစ္ခုကုိ ျမင္ဖူးပါသလား ။ မိုးရြာၿပီးစ ရွင္းသန္႕ျပာလြင္ေသာ ေကာင္းကင္မွာ သက္တန္႕ၾကီးက ေလးကုိင္းသ႑ာန္ ေကြးညြတ္ေနသည္ ။ အံု႕မွိဳင္းေသာ တိမ္ထု ၊ စြတ္စုိထိုင္းမႈိင္းေသာ ရာသီဥတုက စိတ္ကုိထံုထိုင္းေလးလံေစခဲ့သမွ် … ၊ သက္တန္႕ႀကီး၏ သေကၤတကေတာ့ ရာသီဥတုသာယာၾကည္လင္ျခင္းကုိ ေဖာ္ညႊန္းသည္ ။ သူ၏ စံုလင္ရႊန္းလက္ေသာ အေရာင္အေသြးေတြက ဘ၀၏ ခ်ိဳလြင္သာယာေသာ အပိုင္းအစေတြလို … ။ “ဘ၀” မွာ သက္တန္႕ႀကီးကုိ ျမင္ေတြ႕ ၾကည္ႏူးခြင့္ရေသာ အခုိက္အတန္႕ေတြက ရွားပါးလွပါသည္ ။ လူသားတိုင္း “ဘ၀” ဟူေသာ လမ္းမရွည္ၾကီးေပၚမွာ ပစ္ခ်ခံလုိက္ရခ်ိန္မွစ၍ွ အရင္ဦးဆံုး မျဖစ္မေန သင္ယူခဲ့ရတာက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ဖို႕ ျဖစ္သည္။ ဘ၀လမ္းမွာ တြက္ခ်က္ရမည့္ပုစၦာေတြ စီတန္းၿပီး ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့သည္ ။ သကၠရာဇ္ေတြကို အခ်ိန္ေရစီးကတုိက္စားၿပီး .. “ ဘ၀ ” ဆိုတာ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ရင့္မွည့္လာရစၿမဲ။ ငယ္ဘ၀ စာသင္ခန္းထဲမွာ ပုစၦာေတြတြက္ခ်က္ရင္း … အခ်ိန္တန္ေတာ့ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ပုစၦာေတြ လက္ေတြ႕ေျဖရွင္းရၿပီ။ ပုစၦာေတြခ်တြက္ရင္း ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထုိးေတာ့ ဒီလမ္းမထက္မွာပဲ ႏွလံုးသားေတြခိုနားဖုိ႕ အသည္းပံုက...
" Let's Write ... Let's Read " ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း ကဗ်ာမ်ား ႏွင့္ ရသ ေထာင့္ခ်ိဳး