တိမ္ေတြေျခရင္းမွာ အိပ္မက္ႀကိဳးေတြ ခ်ည္ထားတယ္။ ေျမျပင္မွာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ဖိနပ္ႀကိဳးေတြ ခ်ည္ … လုိ႔ ။ အတိတ္စိမ္းစိမ္းမွာ ရင္ဘတ္ေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ေျခရာေတြ ကတၱရာလမ္းမတစ္ခုလုိ သူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္နင္းျဖတ္သြားတယ္ . . . ။ ခခယယ ကမ္းလင့္ေနတဲ့လက္ထက္ ေက်ာခုိင္းထားတဲ့ရင္ဘတ္ကုိ လြမ္းေနတတ္တာမ်ိဳး အလြယ္ဖတ္လုိ႔ရတဲ့ကဗ်ာကုိ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ အေလးအနက္ မခံစားတတ္တာမ်ိဳး ။ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မမွိတ္မသုန္ေငးၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္းတစ္လွမ္းခ်င္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၾကတာေပါ့ တေရြ႕ေရြ႕ေ၀း တေျမ့ေျမ့ေဆြး ကာရံေတြက လွည့္စားတတ္တယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ ယံုၾကည္လာတဲ့ထိ အိပ္မက္ေတြကုိ အေဖာ္ျပဳမယ္ ။ ကုိယ္ႀကိဳက္သလို အိပ္မက္ေတြကုိ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ စီစဥ္ညႊန္ၾကားလို႔ရမွာလား … ‘အိပ္မက္’ ဆုိတာ ‘အခ်စ္’လုိပဲ တံခါးေတြ ဓါးေတြ မေၾကာက္တတ္ဘူး ၾကားတယ္ ။ အညႊန္းတပ္မထားတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ အေမွာင္ေတြစားသံုးၿပီး မနက္ခင္းတစ္ခု ေလျပည္ထဲမွာ အသစ္ခ်ိတ္ဆြဲတဲ့အခါ ...။ ...