တိမ္ေတြေျခရင္းမွာ
အိပ္မက္ႀကိဳးေတြ ခ်ည္ထားတယ္။
ေျမျပင္မွာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္
ဖိနပ္ႀကိဳးေတြ ခ်ည္ … လုိ႔ ။
အတိတ္စိမ္းစိမ္းမွာ
ရင္ဘတ္ေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ေျခရာေတြ
ကတၱရာလမ္းမတစ္ခုလုိ
သူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္နင္းျဖတ္သြားတယ္ . . . ။
ခခယယ ကမ္းလင့္ေနတဲ့လက္ထက္
ေက်ာခုိင္းထားတဲ့ရင္ဘတ္ကုိ လြမ္းေနတတ္တာမ်ိဳး
အလြယ္ဖတ္လုိ႔ရတဲ့ကဗ်ာကုိ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္
အေလးအနက္ မခံစားတတ္တာမ်ိဳး ။
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မမွိတ္မသုန္ေငးၿပီး
တစ္လွမ္းခ်င္းတစ္လွမ္းခ်င္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၾကတာေပါ့
တေရြ႕ေရြ႕ေ၀း တေျမ့ေျမ့ေဆြး ကာရံေတြက လွည့္စားတတ္တယ္လုိ႔
ကုိယ့္ကိုကုိယ္ ယံုၾကည္လာတဲ့ထိ အိပ္မက္ေတြကုိ အေဖာ္ျပဳမယ္ ။
ကုိယ္ႀကိဳက္သလို အိပ္မက္ေတြကုိ
အိပ္မေပ်ာ္ခင္ စီစဥ္ညႊန္ၾကားလို႔ရမွာလား …
‘အိပ္မက္’ ဆုိတာ ‘အခ်စ္’လုိပဲ
တံခါးေတြ ဓါးေတြ မေၾကာက္တတ္ဘူး ၾကားတယ္ ။
အညႊန္းတပ္မထားတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔
ခက္ခက္ခဲခဲ အေမွာင္ေတြစားသံုးၿပီး
မနက္ခင္းတစ္ခု
မနက္ခင္းတစ္ခု
ေလျပည္ထဲမွာ အသစ္ခ်ိတ္ဆြဲတဲ့အခါ ...။
ေဟာ … ထံုးစံအတုိင္း
အိပ္မက္က လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားၿပီ
အခ်စ္မွာေတာ့
ခုထက္ထိ လိပ္စာကဒ္ မရွိေသးဘူး ။ ။
#ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း
June16th /6:27 pm/ 2014/Monday!
Comments
Post a Comment