Laypyaychanchan Poems

" အေျဖ "   အၿပံဳးတစ္ပြင့္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း မ်က္၀န္းေတြ ေဆြးေျမ့လာတယ္ … ကမ္းမယ့္လက္ကို ေမွ်ာ္ရင္း ... လက္ေခ်ာင္းေတြ ထံုက်င္ေအးစက္လာတယ္ … ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ အသက္သြင္းရင္း အသက္ရႈရတာ ေျခာက္ကပ္လာတယ္ … “ စြဲလမ္းမႈတေစၦ” ဆိုတာ ၿငိတြယ္မႈေလးတစ္ခုအေပၚ လွ်ပ္တျပက္အတြင္း ရူးသြပ္ခဲ့ျခင္းမ်ိဳးေပါ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ မကၽြတ္လြတ္ႏုိင္ဘူး ။ ေ၀ဒနာေတြ ေပရွည္ေအာင္ အဲဒီ ၿငိတြယ္မႈကို အခ်စ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္နဲ႕တုိက္ၿပီး ဘာသာျပန္ၾကည့္ရံုေလာက္ပါ ပဲ … ။ သိခဲ့ … တယ္ .. “ ႏွလံုးသားဆိုတာ … ထိုးေကၽြးလုိက္တုိင္း အေလ်ာ္အစားျပန္မရဘူး” ျပန္ေတြးလုိက္တုိင္း ခါးတယ္ ။ အခုမွ လွည့္ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ ခံစားခ်က္ဆူးေတြ စိုက္၀င္ေနတဲ့ႏွလံုးသားမွာ ႏုိင္လိုမင္းထက္ “ႀကိဳး”ေတြ … “ ႀကိဳး” ေတြနဲ႔ … ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ရင္ၾကားေစ့ထားတဲ့ အက်ီၤကေလးကုိ ၀တ္ဆင္ရင္း အနာတရေတြ တင္းၾကမ္းနဲ႔ ဒီ ႏွလံုးသား … အခုထိ အမွား …မ်ားခဲ့တယ္ …. ။ “ ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း ”

“ ရတနာေတြ လႊမ္းတဲ့ေျမ ”    ႏူးညံ႔ၾကင္နာမႈနဲ႔ ကမၻာေျမကုိ အုပ္စုိးတယ္ … ေဖါ့ဖေယာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ဆူးေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီ …ေတြ ။ ... အၿပံဳးတစ္ပြင့္ရဲ႕ ေၾကာ့ရွင္းမႈနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးတယ္ … ျခယ္လွယ္မႈေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ေမတၱာတရားရဲ႕ လက္ဖ၀ါးႏုႏု … ေတြ ။ သိမ္ေမြ႔တည္ၿငိမ္မႈနဲ႔ သိတတ္နားလည္မႈေတြ စီးဆင္းတယ္ … ျမစ္တစ္စင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ဆည္တဲ့ကန္သင္း …ေတြ ။ ထက္ျမက္စူးလဲ့တဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ အံ့မခန္းသတၱိေတြ ရွိတယ္ … ဓါးတစ္လက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ပုခက္လႊဲတဲ့ လက္ … ေတြ ။ ရင့္က်က္ပါးနပ္မႈနဲ႔ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးေတြ ေသြးတုိက္ထားတတ္တယ္ … ေက်ာက္ရုိင္းတစ္တံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ေလာကအလွဆင္မယ့္ အဖိုးထုိက္ရတနာေတြ … ။ ဟန္ပန္မူရာ တင့္တယ္တယ္နဲ႔ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈကုိ အစဥ္အလာထိန္းတယ္ ... တံုး,အ ရုိးကုပ္ျခင္း မဟုတ္ဘူး ။ ကမၻာကိုအုပ္မုိးၾကည့္မယ့္ အေျမာ္ျမင္ႀကီးႀကီးမ်က္၀န္းေတြ ။ “ ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း ” [ ၂၀၁၃ - ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ(၃)ရက္၊ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔ အမွတ္တရ ]

" အခ်စ္ ညီမွ်ျခင္း အခ်စ္ "    ‘ အခ်စ္ ’ ဆိုတာ မပုိင္ဆုိင္လည္းျဖစ္တယ္ ။ ... သတိရျခင္းေလျပည္ညင္းေတြ လြင့္ခတ္လာရံုနဲ႕ အလြမ္းရနံ႕ေတြ ျဖာက်တတ္တဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြရယ္ … ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ခူးဆြတ္မသီဘဲ ပင္ယံထက္မွာ သူ႕ဘာသာ ယိမ္းႏြဲ႕ကေနတာ ‘ အျပစ္ကင္းကင္းနဲ႕’ သိပ္ .. လွ .. တယ္ … ။ ။ “ ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း ” [ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၊ ကလ်ာမဂၢဇင္း ]

“အေဖ (သို႔) ဓူ၀ံၾကယ္ (သို႔) ပင္လယ္တစ္စင္းရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ”                                             ပင္လယ္ျပင္ဟာ က်ယ္ေျပာျခင္းနဲ႕အတူ အလြန္တရာ တည္ၿငိမ္ေအးစက္သတဲ့ ။ သူ႔ရင္ထဲက ေမတၱာဓါတ္ရဲ႕ အနက္အရိႈင္းကုိေတာ့ ဘယ္လိုမွ အလြယ္တကူ မျမင္သာေပဘူး ။ ... ဘ၀ဓါးခ်က္ေတြမွာ ေသြးနီရင့္သေလာက္ သားသမီးမ်က္ရည္တစ္စက္မွာ ေဖာ့ဖေယာင္းလို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားတတ္တာ ဘယ္သူမ်ားပါလဲ ။ ဘ၀ရိပ္ၿမံဳ “မိသားစု” ဆိုတဲ့ အိမ္ကေလးမွာ အေဖဟာ အိမ္ေခါင္မုိး ၊ အေဖဟာ ၿခံစည္းရိုး ၊ အေဖဟာ စစ္သူႀကီး ၊ အေဖဟာ မဟာတံတုိင္း ။ မိသားစုအၿပံဳးကုိ ေခၽြးစက္ေတြနဲ႕ လဲလွယ္သူ ၊ ေလာကဓံလႈိင္းေလွမွာ မိသားစုအတြက္ ပဲ့ကုိင္သူ ။ ဘ၀သင္ခန္းစာ ကို လက္ေတြ႕သင္ျပေပးၿပီး အမွားအမွန္ ကုိ ကုိယ္တိုင္စံျပဳလမ္းျပသူ ။ “အေဖ” ဆိုတာ … အခါမ်ားစြာ နံေဘးမွာ လမ္းတူတူ ေလွ်ာက္မေပးခဲ့ႏုိင္လည္း ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကေလးကုိ ေနာက္ကြယ္က ကုိယ္တုိင္ကိုယ္က...

" ရာသီစာအလြမ္း "    ေႏြရာသီက  ဘာတစ္ခုမွ အခ်က္မျပဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး … ... ထြက္ေျပးသြားတယ္ ။ မုန္တုိင္းေတြ အစပ်ိဳးမွ “မိုးဦး” ေရာက္မွန္း ရိပ္မိ … ။ တိမ္ပုလဲသြယ္ေတြ ႀကိဳးျပတ္က်တဲ့ရာသီမွာ ငိုေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ရႊဲရႊဲစုိေအာင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ... ေလွ်ာက္ပစ္လိုက္တယ္ … ။ အလြမ္းေတြ … အလြမ္းေတြ၊ ဆားမခတ္ရဘဲ ေလးလြန္းလို႔ ….။ “ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း”

သို႕ “ ေမေမ” …                      သစ္ပင္ေလးေတြက မွီခိုကုပ္တြယ္အားထားစရာ ေျမႀကီးရဲ႕ ရင္ခြင္လိုအပ္တယ္။ ျပဳစုယုယမယ့္ ဥယ်ာဥ္မွဴးရဲ႕ လက္တစ္စံု လိုအပ္တယ္။ ေအးျမတဲ့ ရင္ခြင္ရိပ္၊ ႏူးညံ႔ၾကင္နာတဲ့ အၿပံဳးတစ္ပြင့္၊ သိမ္ေမြ႔တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု ... နဲ႔ အားမာန္ေတြ ျဖည့္ေပးတတ္တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕တလက္လက္ မ်က္၀န္းေတြ … ဒီရပ္၀န္းေလးထဲက ထာ၀ရ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တာ မေန႕တစ္ေန႕ကလိုပါပဲ … ။ မုန္တုိင္းနဲ႕တူတဲ့ ေလာကဓံအလယ္မွာ ႏွလံုးသားႏုႏုေတြက ယိမ္းယိုင္လြယ္ဆဲ ၊ ေတြေ၀ေငးေမာတတ္ဆဲ ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားတတ္ဆဲ … ။ အမွားတိုင္းအတြက္ အျပစ္မယူ ခြင့္လႊတ္ေပးမယ့္သူ ၊ နာက်င္ျခင္းေတြ ေျဖသိမ့္လို႕ လဲက်တိုင္း ျပန္ထဖို႕ လက္ကမ္းေပးမယ့္သူ ၊ ဒီကမၻာမွာႏွလံုးသားခ်င္း အေႏြးေထြးအနီးကပ္ဆံုး ရင္းႏွီးတဲ့သူ ၊ လူတုိင္းအတြက္ ႏွစ္ေယာက္မရွိခဲ့ပါဘူး ။ တည္ရွိေနခုိက္ ဆိုးႏြဲ႕ဖို႕သာသိခဲ့ၿပီး ထာ၀ရဆံုးရံႈးမွ တန္ဖိုးကုိ သိနားလည္ခဲ့ရတယ္ ။ ေမေမက ဘ၀ေပးၿပီး ခ်စ္ခဲ့တယ္ ။ ေပးဆပ္ဖို႕သက္သက္ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ေမေမ့အတၱေတြရဲ႕ျဖစ္တည္မႈမွာ … ပီတိအၿပံဳးေလးေတြခမ္းနားေအာင္ ...