









[၁]
အို ... လွလိုက္တာ။
သိပ္လွတာပဲ။
အၿပံဳးေလးက ငါးကန္ထဲကေရစိမ္းစိမ္းေလးလို ၾကည္လို႔ ။
ဒီေလာက္ အားမာန္ျပည့္ၿပီး ျဖဴစင္တဲ့ အၿပံဳးေလးကို မျမင္ဖူးဘူးကြယ္။
ၾကည္လင္လတ္ဆတ္ေသာ အျဖဴလြလြဂြမ္းစေလးလို ႏုညက္လိႈက္လွဲစြာ ဝင္းပေသာအၿပံဳးေလးသည္ ကြၽန္မကို ျဖားေယာင္းေနသည္။
[၂]
`ဒါဘယ္ေလာက္လဲ ႐ွင့္။´
ျပခန္းထဲက လူႀကီးက ေနရာကထလာသည္။ ကြၽန္မၫႊန္ျပတာကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။
ၿပီးတာ့ ေခါင္းယမ္းျပသည္။ `ဒါ ေရာင္းဖို႔မဟုတ္ဘူး။´
ျပခန္းထဲမွာ `ဟာ´ ဆိုသည့္အသံေတြ ေနရာတိုင္းမွ ခပ္အုပ္အုပ္ထြက္လာ၏ ။
ကြၽန္မဝမ္းနည္းသြားသည္။
`ဘာလို႔လဲ ။ ဘယ္ေလာက္ပဲေပးရေပးရပါ။ ကြၽန္မ သေဘာက်လို႔ပါ။´
အဘိုးႀကီးက တစ္ခ်က္စဥ္းစားသည္။
`ေနဦး ငါ ေမးစမ္းပါရေစဦး။ မင္းက ဘာလုပ္ဖို႔ ဝယ္ခ်င္ရတာလဲ´
`ကြၽန္မ ... ဧည့္ခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထားမယ္။ ´
အဘိုးႀကီးမ်က္ခံုးေတြ ျမင့္တက္သြား၏ ။
`ဒါဆို မရဘူး။ ျပန္ပါကြယ္။ ´
`ဟင္ ဘာလို႔လဲ။ ဒါေတြက ေရာင္းဖို႔ခ်ိတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။´
`ေရာင္းဖို႔ပါပဲ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာခ်ိတ္လို႔ေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူး´
`အို ဒီေလာက္က်က္သေရ႐ွိတဲ့ အၿပံဳးကားခ်ပ္ကိုေလ။´
`မင္း ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး။ သူ ၿပံဳးေနတာလား။ မဲ့ေနတာလားဆိုတာ ေသခ်ာၾကည့္။´
ကြၽန္မ ဇေဝဇဝါႏွင့္ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။
ဒီတုန္းမွာပဲ ေလွာင္သံလိုလို ညာသံလိုလို တီးတိုးအသံ႐ွည္ေတြ နားဝဆီ အုပ္မိုးလာျပန္သည္။
စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း အၿပံဳးက မဲ့လာသလို ေက်ာထဲစိမ့့္လာ၏ ။ ဇေဝဇဝါစိတ္အေတြးမ်ားျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ခါထပ္ခါစူးစိုက္ၾကည့္မိသည္။ မူမမွန္မႈဟု ယူဆစရာကား အၿပံဳးသည္ နား႐ြက္ဖ်ားအစြန္းဆီထိ ႐ွည္လ်ားလြန္းေန၏ ။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုေနာက္ေျပာင္ေနသလို ခံစားလာရသည္။ ကြၽန္မစိတ္ထဲ ပထမဆံုး ထိုအၿပံဳးကို မသကၤာျဖစ္လာသည္။ ၿပံဳးလိုက္ ေလွာင္လိုက္ ကြၽန္မႏွင့္ နီးလာလိုက္ ေဝးသြားလိုက္။
ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကည့္ေလ ၿပံဳးလိုက္၊မဲ့လိုက္ ဆန္႔က်င္ဘက္ဒြိဟအေတြးက ပိုႀကီးမားလာေလေလ။
ျဖဴစင္ေသာအၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳခ်ိဳကို ျမတ္ႏိုးစိတ္ႏွင့္ ေလွာင္ေျပာင္ျပက္ရယ္ျပဳမႈကို ႐ြံမုန္းေသာစိတ္။ သူတို႔ႏွစ္စိတ္အားၿပိဳင္ၿပီး ကြၽန္မဦးေႏွာက္္ထဲ ဗေလာင္ဆူကာ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။
"အို ေတာ္ပါၿပီ။ မပိုင္ရလည္းေနေစေတာ့။ အလွည့္စားေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး။"
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ကြၽန္မ လွည့္ထြက္ဖို႔ ျပင္သည္။ ပန္းခ်ီကားကို ႏွေျမာတသစြာ ေငးၾကည့္မိေတာ့ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳက ကြၽန္မကို ညႇိ႕ုအားျပင္းစြာ ထပ္မံဆြဲေဆာင္ေနျပန္သည္။ တကယ္စစ္မွန္ေသာ အၿပံဳးဆိုလွ်င္ေရာ။ စစ္မွန္စြာမက္ေမာေသာ ကြၽန္မ အဆံုး႐ွံုးႀကီးမားေပတာပဲ။
ကြၽန္မေတြေဝစြာ ပန္းခ်ီကားကို ေငးၾကည့္ရင္း ရပ္တန္႔ေနမိသည္။
ထို႔ေနာက္ ေျခေတြလက္ေတြတုန္လာသည္။ ေညာင္းညာလာသည္။ ေခြၽးေတြ ႐ႊဲလာသည္။
ဆႏၵႏွင့္ သံသယ၏ၾကားမွာ ေ႐ွ႔တိုးရခက္ ေနာက္ဆုတ္ရခက္ ပိတ္မိေနေသာအခ်ိန္သည္ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ေလာကငရဲက်ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး .... ။
[၃]
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ရင္း ကြၽန္မ ျပခန္းအျပင္ဘက္လမ္းမေပၚ ေရာက္လာသည္။
စီးေမ်ာလြင့္ခတ္လာေသာ ေလျပည္ႏုႏုက ကြၽန္မကို ယပ္ခတ္ေပးရင္း သူ႔ ဦးတည္ရာအတိုင္း ျဖတ္ေက်ာ္ေ႐ြ႕လ်ားသြားသည္။
"ဟုတ္တယ္။ မသိမ္းပိုက္သူသာ အရာရာကို ေအာင္ႏိုင္တယ္။ "
စစ္မွန္ေသာအၿပံဳး၏ ေဆးစက္မႈန္တို႔ျဖစ္ေစ၊ မဲ့႐ြဲ႕ေလွာင္ေျပာင္ဖို႔ အသံုးျပဳေသာ စုတ္ခ်က္တို႔ျဖစ္ေစ ကြၽန္မ ဘာတစ္ခုကိုမွ မသိမ္းပိုက္ မယူငင္ခဲ့ပါ။ အ႐ွိအတိုင္းေလးပဲ သူ႔ေနရာေလးမွာ ကြၽန္မထားရစ္ခဲ့ပါသည္။ ျပခန္းထဲမွာ ကြၽန္မ မက္ေမာခဲ့ေသာ ၾကည္လင္ခ်ိဳျမသည့္အၿပံဳးေတြကို ကြၽန္မ ျပန္ေခၚခံစားမႈထဲမွာ ခံစားႏိုင္ပါသည္။
မဲ့႐ြဲ႕ေလွာင္ေျပာင္ဖို႔အသံုးျပဳေသာ မ်က္ႏွာဖံုးျဖစ္ေနမည္ဆိုလွ်င္လည္း ထိုပန္းခ်ီကားကို ကြၽန္မ၏ကိုယ္ပိုင္ဧည့္ခန္းထဲ ေခၚငင္မလာခဲ့သျဖင့္ တစိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ ကြၽန္မတႏံု႔ႏံု႔ခံျပင္းေနစရာမလိုေတာ့။
အရာရာအားလံုး၏ သူ႔သေဘာသူေဆာင္မႈကို လက္ခံ၍ သူတို႔ေနရာမွာပဲ သူတို႔ကို ကြၽန္မ ထားခဲ့ပါမည္။ အၿပံဳးစစ္ေရာ၊ လွည့္စားမႈမ်က္ႏွာဖံုးေရာ ဘာတစ္ခုကိုမွ ကြၽန္မလက္ခံမယူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေျခလွမ္းေတြေပါ့ပါးေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြၽန္မသည္ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မပိုင္ဆိုင္သည့္ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ကြၽန္မက ႐ိုးစင္းလွစြာ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာသူ တစ္ေယာက္ပါ။ ကြၽန္မအေတြး ကြၽန္မဆႏၵ ကြၽန္မရပ္တည္မႈ ကြၽန္မ၏ခံစားမႈအႏုပညာ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ ပိုင္သည္။ ထို ႀကီးျမတ္ေသာ ခံစားမႈအေၾကာင္း ေတြးရင္း လမ္းကေလးကို ဆက္ေလွ်ာက္ရင္းျဖင့္ ကြၽန္မ ေက်နပ္ေတာက္ပစြာၿပံဳးေနမိိသည္။
အၿပံဳးေလးက ငါးကန္ထဲကေရစိမ္းစိမ္းေလးလို ၾကည္လင္ေအးျမလို႔ . . .ပါေလ။ ။
#ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း

လြတ္လပ္လိႈင္းမဂၢဇင္း၊ ဧပရယ္၊ ၂၀၁၈။
www.laypyaychanchan.blogspot.com

Comments
Post a Comment