လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ
သဘာဝတရားႀကီးကို ခ်စ္တာနဲ႔တူတယ္။
နံနက္ခင္းေနျခည္ႏုအလင္းတစ္ခ်က္က
ေငြ႕ရည္ဆြတ္တဲ့သစ္႐ြက္စိမ္းကေလးေပၚ လွ်ပ္ခနဲ ေတာက္လက္သြားသလိုမ်ိဳး ။
ညေနခင္းၾကယ္ေတြ
ညေမွာင္ရင္ အလိုလို ဝင္းပထြက္ေပၚလာသလိုမ်ိဳး။
မိုး႐ြာၿပီးစေကာင္းကင္မွာ
ေနျခည္မႈန္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔သက္တန္႔တစ္စင္း ထြန္းလင္းလာသလိုမ်ိဳး။
အရာရာတိုင္းဟာ အေၾကာင္းျပခ်က္႐ွိေပမယ့္
ဖန္တီးမထားဘဲ သူ႔အလိုလို ျဖစ္တည္လာတဲ့အရာ။
သိပ္လွတဲ့ေႏြဦး႐ွိသလို သိပ္ပူေလာင္တဲ့ေႏြ ႐ွိမယ္။
သိပ္ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ မိုးဖြဲေလး႐ွိသလို
သိပ္မုန္တိုင္းထန္တဲ့ မိုးလည္း႐ွိမယ္။
ေအးခ်မ္းတဲ့ႏွင္းမႈန္တို႔ရဲ႕ေဆာင္း႐ွိသလို
အေအးလိႈင္းျဖတ္တဲ့ ေရခဲမႈန္တို႔ရဲ႕ ေဆာင္း႐ွိမယ္။
လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ
သဘာဝတရားႀကီးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာနဲ႔တူတယ္။
သူ႔ျဖစ္တည္မႈကိုေငးေမာၾကည့္ေန႐ံုနဲ႔ သာယာၾကည္႐ႊင္မႈေတြ အလိုလိုခံစားေပ်ာ္ဝင္လာတတ္တဲ့အရာ။
အခ်စ္ဆိုတာ ... သဘာဝတရားႀကီးလိုပဲ ။ ခံစားတတ္တဲ့သူအတြက္
ဘယ္ေတာ့မွရပ္တန္႔မသြားတဲ့ စိတ္ရဲ႕လိုက္ပါေ႐ြ႕လ်ားမႈတစ္ခု ။
`ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း´
Feb 14 2016 00:30am Sun.
Comments
Post a Comment