Do You Agree?

ထို​ေန႔က
​ေဆာင္​း​နံနက္​ခင္​းတစ္​ခုျဖစ္​သည္​။
​ေဖြ​ေဖြႏွင္​့႐ွာ႐ွာတို႔သည္​ အားကစားဝတ္​စံုကိုယ္​စီႏွင္​့ ခပ္​ဖြဖြ​ေျပးလာရင္​း ကန္​​ေစာင္​းမွာ ထိုင္​အ​ေမာ​ေျဖ​ေနၾကသည္​။
​ေဆာင္​းမနက္​ခင္​း၏​ေကာင္​းကင္​က တစ္​ျပင္​တည္​း တည္​ၿငိမ္​စြာျပာလဲ့ၾကည္​စင္​​ေနသည္​။
​ေနျခည္​အမႈန္​​ေတြ​မျဖန္​႔ႀကဲခင္​ ​ေအးစိမ္​့မႈက လႊမ္​းမိုး​ထားဆဲ။
ျမက္​ခင္​း​ေပၚ လက္​ႏွစ္​ဘက္​​ေထာက္​ရင္​း ​ေဖြ​ေဖြက ​ေကာင္​းကင္​ႀကီးကို ​ေငး​ေမာၾကည္​့မိသည္​။
`႐ွာ႐ွာ ၾကည္​့စမ္​း၊ ​ေကာင္​းကင္​က ျပာလြင္​​ေနတာပဲ။´
`​ေအး၊ ဟုတ္​တယ္​။ လွတယ္​ ။ ​အ​ေရာင္​​ညီ​ေနလိုက္​တာ ​တမင္​ေဆးသုတ္​ရင္​​ေတာင္​ ဒီလိုညီႏိုင္​မွာမဟုတ္​ဘူး။´
ထိုစဥ္​ခဏ ပါးလႊာ​ေသာ တိမ္​မွ်င္​တန္​းက​ေလး​ေတြ ​ေလႏွင္​့အတူ လြင္​့ပါလာသည္​။ ေနျခည္​ကလည္​း တလက္​လက္​ျဖာဆင္​းလာသည္​။ ထို႔​ေနာက္​ တိမ္​​ေတြကို ႐ုတ္​တရက္​ အ​ေရာင္​ခပ္​ပါးပါး​ေလးဆိုးပစ္​လိုက္​သည္​။
`႐ွာ႐ွာ ငါ တစ္​ခု​ေမးမယ္​။ ဘယ္​သူအသိအမွတ္​ျပဳျပဳ/မျပဳျပဳဆြဲတာမရပ္​တဲ့ ပန္​းခ်ီဆရာက ဘယ္​သူလဲ။´
႐ွာ႐ွာက ခဏစဥ္​းစား​ေနသည္​။ ၿပီ​းေတာ့ ဆက္​​ေငးၿမဲ​ေကာင္​းကင္​ႀကီးကို ဆက္​​ေငးသည္​။
`မသိဘူးလား။ ပန္​း​ေပးၿပီလား ။ မုန္​႔ဟင္​းခါးတစ္​ပြဲ​ေၾကး​ေနာ္​ ။´
`အံမာ၊ ငါက အ​ေျဖသိပါတယ္​။ မွန္​မမွန္​ ျပန္​ဆန္​းစစ္​​ေနတာ ။´
`ကဲ ဒါဆို​ေျဖ ၊ ငါ​ေစာင္​့​ေနတယ္​ ဟဲဟဲ´
`မနက္​ခင္​းမဟုတ္​ဘူးလား။ မနက္​ခင္​းမို႔ ဒီျမင္​ကြင္​းကို ျမင္​ရတာ​ေလ။´
`အင္​း၊ မွား​ေတာ့ မမွားပါဘူး။ ဒါ​ေပမယ္​့ ​ေယဘူယ်က်တဲ့အ​ေျဖ ျဖစ္​ရမယ္​။ သူက ​ေန႔လည္​းဆြဲ ညလည္​းဆြဲ ကမၻာတည္​သ​ေ႐ြ႕ ဘယ္​​ေတာ့မွမရပ္​တဲ့ ပန္​းခ်ီဆရာႀကီးဟ´
႐ွာ႐ွာ ခဏၿငိမ္​သြားသည္​။
`သိၿပီ၊ သိၿပီဟ ။ ​ေဟာဒီ ဘယ္​သူမွ ကြန္​ထ႐ိုးလုပ္​မရတဲ့ သဘာဝ​တရားႀကီး​ေပါ့ ။ မွန္​လား။´
​ေဖြ​ေဖြက လက္​မ​ေထာင္​ျပလိုက္​သည္​။
`နင္​က ငါ့ကို ပ​ေဟဠိဖြက္​​ေတာ့ ငါလည္​းျပန္​ဖြက္​ရမယ္​။ လူတစ္​​ေယာက္​ သူ႔သက္​တမ္​းကုန္​ဆံုးသည္​အထိ မျမင္​ႏိုင္​တာ ဘာလဲ။´
`ဒါမ်ား လြယ္​လြယ္​​ေလး ။ ´
`​ေဟ တယ္​ဟုတ္​ပါ့လား​။ ငါ့ကို​ေျဖ​ေပးပါ ဘာလဲ။´
`အင္​း စဥ္​းစားဦးမယ္​။ နင္​့​ေမးခြန္​းက အလွမ္​းက်ယ္​တယ္​ဟ။´
`​ေဖြ​ေဖြ ... ​ေဖြ​ေဖြ အၿမဲတမ္​းသူမ်ားကို ​ေမး​ေနက်ဆရာမႀကီး။ သူ႔အလွည္​့က်​ေတာ့ စဥ္​းစားဦးမယ္​တဲ့။ ဟဟား´
`အံမာ ၊ လူတစ္​​ေယာက္​မွာ ဘာအ​ေရးႀကီးဆံုးလဲ နင္​သိလား ​႐ွာ႐ွာ။ ယံုၾကည္​ခ်က္​ပဲ။ လူတစ္​​ေယာက္​အတြက္​ အ​ဓိကက်တာက သူ႔ကိုယ္​တိုင္​ ရပ္​တည္​ႏိုင္​ဖို႔ပဲ။ သူကိုယ္​တိုင္​ရပ္​တည္​ႏိုင္​ဖို႔ အ​ေရးအႀကီးဆံုးက သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္​ခ်က္​႐ွိဖို႔လိုတယ္​။ ငါလည္​း ငါ့ကိုယ္​ငါ ယံုၾကည္​တယ္​။ အ​ေမးတိုင္​းအတြက္​ အ​ေျဖ​ေတြ႐ွိကို႐ွိရမွာ​ေပါ့။ ငါ ႐ွာလည္​း​ေတြ႕ရမယ္​။ ငါ ႐ွာမ​ေတြ႕ဘူးဆိုတာ မ႐ွိခဲ့ဘူးဆိုတာ နင္​သိပါတယ္​ဟာ။´
`မိန္​းမ ကိုယ္​့ကိုကိုယ္​အထင္​ႀကီး​ေန။ ​ေအး နင္​​ေတြ႕မွာပါ။ အဘြားႀကီးျဖစ္​တဲ့အခ်ိန္​က်ရင္​​ေပါ့ ဟိဟိ။´
​ေဖြ​ေဖြက မ်က္​​ေစာင္​ထိုးရင္​း ႐ွာ႐ွာပုခံုးကို  လွမ္​းတြန္​းလိုက္​သည္​။
႐ွာ႐ွာက ​ေ႐ွာင္​လိုက္​ရင္​း ျမက္​ခင္​း​ေပၚမွထသည္​။
`ကဲ ထ​ေတာ့။ ဗိုက္​ဆာၿပီ။ မုန္​႔ဟင္​းခါးစားၿပီးမွ ျပန္​ရ​ေအာင္​။´
မုန္​႔ဟင္​းခါးဆိုင္​​ေရာက္​​ေတာ့ လူ​ေတြ စည္​​ေနၿပီ။
`မုန္​႔ဟင္​းခါးႏွစ္​ပြဲ၊ အ​ေၾကာ္​နဲ႔ ငါးဖယ္​နဲ႔။ အိုးဘဲဥ မပါဘဲနဲ႔ ႏွစ္​ပြဲ။´
ထိုင္​​ေနက်​ေနရာ​ေလးမွာ လူ​ေတြ႐ွိသျဖင္​့ မလွမ္​းမကမ္​း႐ွိ ဗာဒံပင္​ကိုဝိုင္​းပတ္​ထားသည္​့ခံုဝိုင္​းေလး​ေပၚမွာ ​ေနရာယူလိုက္​ၾကသည္​။ ဆိုင္​႐ွင္​အန္​တီႀကီးက သူမတို႔ကို ျမင္​ကတည္​းက လွမ္​းၿပံဳးျပကာ ခဏ​ေစာင္​့ဟု မ်က္​ႏွာရိပ္​လွမ္​းျပသည္​။
`အားပါး ဆိုင္​ထဲမွာ လူ​ေတြ လူ​ေတြမွအမ်ားႀကီးပဲ ။ မ်က္​ႏွာ​ေတြ​ေၾကာင္​့သာ ဘယ္​သူဘယ္​ဝါခြဲျခားရတာ။ ဒီမယ္​ ႐ွာ႐ွာ ၊ ငါကနင္​့မ်က္​ႏွာကို ျမင္​ရတယ္​​ေနာ္​။ နင္​ကိုယ္​တိုင္​​က​ေတာ့ နင္​့မ်က္​ႏွာကို သူမ်ားမ်က္​ႏွာကိုၾကည္​့သလို ၾကည္​့လို႔မရဘူး​ေနာ္​။ မွန္​ထဲက​ေန မဟုတ္​ဘဲနဲ႔ ပကတိအတိုင္​း႐ုပ္​ကို​ေပါ့။
႐ွာ႐ွာက ခဏၿငိမ္​​ေန၏။ ၿပီး​ေတာ့မွ `အ​ေတြးကလည္​း ​ေပါက္​​ေပါက္​႐ွာ႐ွာပါလား။´​ေျပာၿပီး​ေတာ့ ႐ွာ႐ွာက ၿပံဳးသည္​။
႐ွာ႔႐ွာ႔အၿပံဳးကို ျမင္​ကတည္​းက အ​ေျဖမွန္​သြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္​ၿပီ။
`ငါ​ေတာ့ ​ဗိုက္​ဆာ​ေနၿပီဟာ ။ မုန္​႔ဟင္​းခါးက လာ​ေသးဘူးလားဟ။ ဘယ္​ႏွစ္​ႏွစ္​နာရီ႐ွိၿပီလဲ။´
​ေဖြ​ေဖြက လက္​မွ နာရီ​ေလးကို ​ေျမႇာက္​ၾကည္​့လိုက္​သည္​။
​ေဟာ​ေတာ့၊ နာရီ​လက္​တံ​ေလးက ​ေ႐ွ႕လည္​းဆက္​မ​ေ႐ြ႕ ​ေနာက္​လည္​းျပန္​လွည္​့မသြားပါ။ ညကတည္​းက ရပ္​​ေနပံု​ေပၚသည္​။
`​ေဟာ နာရီက ရပ္​သြားၿပီလား။´ ႐ွာ႐ွာ ​ေဖြ​ေဖြ႕နာရီကို လွည္​့​ေစာင္​းၾကည္​့သည္​။
`အခ်ိန္​​ေတြရပ္​​ေနၿပီဆို​ေတာ့ ငါတို႔လည္​း ဒီအတိုင္​းရပ္​​ေနၾကတာ​ေပါ့။ အိမ္​လည္​းမျပန္​ႏိုင္​​ေသး။ မုန္​႔ဟင္​းခါးလည္​းမစားရ​ေသး။ ဒါ​ေပမယ္​့ ဗိုက္​က​ေတာ့ ...´
`ဗိုက္​က​ေတာ့ ဆာတာရပ္​မ​ေနဘူးဟ။ ဒီမွာ အန္​တီႀကီး​ေရ ၊ မရ​ေသးဘူးလားဗ်ိဳ႕။ ဗိုက္​ကဆာလွၿပီ႐ွင္​့ ။´
ခဏ​ေနမွ အန္​တီႀကီးက ပူ​ေႏြး​ေမႊးပ်ံ႕​ေန​ေသာ မုန္​႔ဟင္​းခါးႏွစ္​ပြဲကို ​ေရ​ေႏြးခရား၊​ေရ​ေႏြးခြက္​က​ေလး​ေတြႏွင္​့ နံနံပင္​ င႐ုတ္​သီးဗူး​ေတြ ထည္​့ကာ လင္​ဗန္​း​ေလးႏွင္​့ သယ္​လာသည္​။
`သူငယ္​ခ်င္​းႏွစ္​​ေယာက္​ အၾကာႀကီး​ေစာင္​့​ေနရလား။ ဒီ​ေန႔ နည္​းနည္​း​ေနာက္​က်​ေတာ့ လူ​ေတြက်​ေနတာ​ေပါ့ က​ေလးတို႔ရယ္​။´
​`ေန႔တိုင္​းစား​ေနက် ​ေဖာက္​သည္​​ေတြပဲကို။ သမီးတို႔က ​အလုပ္​သြားရဦးမွာ အန္​တီႀကီးရဲ႕။´
`​ေဟ့​ေအး လူတိုုင္​းက ​ေဖာက္​သည္​​ေတြပဲကြယ္​့။ ဒီမွာ သမီးတို႔ဖို႔ ငါးဖယ္​​နဲ႔ ဟင္​းရည္​ပိုထည္​့​ေပးထားတယ္​။´
`အား ဗိိုက္​ဆာ​ေနတာ။ ပိုလက္​စနဲ႔ မုန္​႔ဖတ္​ပါပိုထည္​့​ေပးတာ မဟုတ္​ဘူး အန္​တီႀကီးရယ္​။´
​႐ွာ႐ွာက ​ေဖြ​ေဖြ႕ကို မ်က္​လံုးတစ္​ဖက္​မွိတ္​ျပကာ အန္​တီႀကီးကို ၾကပ္​သည္​။
`အားလံုးပိုထည္​့ထားပါသတဲ့႐ွင္​။ ဒီမွာ သံုးေဆာင္​ၾကပါ႐ွင္​´
အန္​တီႀကီးက သ​ေဘာ​ေကာင္​းစြာ ခံုတန္​း​ေလး​ေပၚ လင္​ဗန္​းကိုခ်သည္​။
​ေဖြ​ေဖြႏွင္​့႐ွာ႐ွာက မုန္​႔ဟင္​းခါးပန္​းကန္​ကို အလ်င္​အျမန္​ မ,ယူလိုက္​ၾကသည္​။
`စား​ေကာင္​းလိုက္​တာ။ ဒီ​ေန႔ အရသာပို႐ွိတယ္​ အန္​တီႀကီး​ေရ။´
`ဟုတ္​ပါ့ ပိုထည္​့​ေပး​ေတာ့ အ​ေတာ္​ပဲ ။ မနက္​စာ အပီဆြဲမယ္​ဗ်ိဳ႕။´
အန္​တီႀကီးက အားရပါးရ ​ေခါင္​းမ​ေဖာ္​စတမ္​း စား​ေန​ေသာ က​ေလးႏွစ္​​ေယာက္​ကိုၾကည့္​ရင္​း ၿပံဳးကာဆိုသည္​။
`လက္​ရာက​ေတာ့ အရင္​​ေန႔ကနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဆာ​ေလာင္​ျခင္​းဆိုတာက အစားစားခ်ိန္​မွာ လူတိုင္​းႀကိဳက္​တဲ့ ဟင္​းတစ္​ခြက္​​မဟုတ္​လား။  ။´

#​ေလျပည္​ခ်မ္​းခ်မ္​း
19:43PM/Oct 15/2015 /Thursday!