Skip to main content

" အိမ္ "


" အိမ္ "


ေမတာၱကြန္ရက္ေတြ

ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ …

ေကာင္းကင္ျပာျပာေအာက္က

သစ္ပင္ေလး တစ္ပင္နဲ႕ တူတဲ့ “ အိမ္ ” ။


ေနျခည္ေႏြးေႏြး ျဖန္းထားတဲ့

ေနၾကာပန္းပြင့္ေတြလို ၊

လေရာင္ဆမ္းထားတဲ့

ကုမုျဒာၾကာပန္း လို

ငယ္ဘ၀ေလး … ဟာ

အဲဒီမွာပဲ ေႏြးေထြးစြာ ေခ်ာ့သိပ္ခံခဲ့ရတယ္ ။


စိန္ေခၚမႈေတြ လက္ကမ္းႀကိဳတိုင္း

တံု႕ေႏွးလို႕ မျဖစ္တဲ့

ဘ၀ရဲ႕ စစ္ေျမျပင္မွာ …

အႏုိင္ရေနတဲ့ …

စစ္သူႀကီးတစ္ေယာက္ ကုိ

တံခါးဖြင့္ ႀကိဳဆိုတတ္ … သလို ၊


ရႈံးနိမ့္မႈေတြ ရင္ဆိုင္ရတုိင္း

အၿပံဳးမပ်က္ … ၊

အိမ္ျပန္လမ္းမထက္

ေႏြးေထြးတဲ့ လက္ေတြနဲ႕

ေစာင့္ႀကိဳေနတတ္ခဲ့ … တာပါ ။


ခက္ခဲပင္ပန္းတဲ့ ဘ၀လမ္းေတြထဲ

ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း

နင္းေလွ်ာက္ခဲ့ … နင္းေလွ်ာက္ခဲ့ ၊

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္တုိင္း

အိမ္ေျပးကေလးေတြ တမ္းတတတ္တဲ့

အလံုၿခံဳဆံုး....

အရိပ္စစ္ကေလးလည္း ျဖစ္တယ္ ။


၀င္ရိုးစြန္းႏွစ္ဖက္လို

ေတာင္ ႏွင့္ ေျမာက္ အစြန္းကိုေရာက္ေနလည္း

ရုိးရုိးသားသား

ကိုယ့္အားကိုယ္ကုိး ရပ္တည္ႏိုင္လာတဲ့ … အခါ ၊

သမာသမတ္က်က်

ယွဥ္ၿပိဳင္မႈတုိင္းမွာ အႏုိင္ရတဲ့ … အခါ၊

တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္တဲ့ ဂုဏ္နဲ႕

လူ႕ေဘာင္ေကာင္းက်ိဳး

ထမ္းရြက္သယ္ပိုး ႏုိင္လာတဲ့ … အခါ ၊


ျမင့္မားလာတဲ့ သင့္ရဲ႕တန္ဖိုးနဲ႕အတူ

အေ၀းကအိမ္ကေလးဟာလည္း

ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ အလင္းနဲ႕

ေတာက္..ပ..ဂုဏ္..တင့္..ေန..ေတာ့..မွာ ။


“ အိမ္ကေလး ”

အၿမဲ .. ထာ၀ရ ..ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ။ ။



“ ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း ”[barbie]
7 February 2012

Comments

Popular posts from this blog

" မ်က္ႏွာဖံုး "

" မ်က္ႏွာဖံုး " ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးေတြေအာက္က အၿပံဳးတုေတြကုိ မုန္းတယ္ အၿပံဳးဆိုတာ … သန္႕စင္မွ တန္ဖိုးျမင့္တတ္တာမ်ိဳး … ။ ေထာင္ျမင္ရာစြန္႕ျခင္းမ်ိဳး ၊ လိုခ်င္တာရဖို႕ … သိကၡာကုိ ထိုးေကၽြးျခင္းမ်ိဳး အကၽြမ္းမ၀င္တတ္ခဲ့ဘူး … ။ လူထဲက လူ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ။ အေပါင္း၊ အႏုတ္၊ အေျမွာက္၊ အစား အႀကံအစည္မ်ားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဥေပကၡာတရားကို လာ..လာဆြတတ္လြန္္းလို႕ ။ အိပ္မက္အတုိင္း ..လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေတာက္ပရဲတယ္ ။ ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေဆးသၾကားေတြ သုတ္လိမ္းၿပီးမွ စိတ္ဓါတ္ကုိ အဆိပ္လာလာမခတ္ပါနဲ႕... ။ အရိုးသားဆံုးစိတ္မွာ အနံ႕ဆိုးေတြနဲ႕ မေလွာင္အိုက္ခ်င္လို႕ ႏွလံုးအိမ္ရဲ႕ ျပတင္းတံခါးမွာ ဥေပကၡာတရား အၿမဲတမ္း လႊတ္တင္ထားပါတယ္ ။ ။ “ေလျပည္ခ်မ္းခ်မ္း” [ August 2012, ကလ်ာ မဂၢဇင္း ]

ရနံ႔ကုထံုး

`ရနံ႔ကုထံုး´ ႏို႔ဆီမ်ား​ေသာေကာ္​ဖီ​ေရာင္​ည​ေနခင္​းသည္​ ခပ္​​ေနာက္​​ေနာက္​ဝါက်င္​​ေနသည္​။ တျဖဴးျဖဴးလြင္​့ခတ္​လာ​ေသာ​ေလျပည္​ညင္​း​ေၾကာင္​့သာ ​ေအးျမမႈႏွင္​့အနည္​းငယ္​ၾကည္​စင္​လာ၏။ ​ေသခ်ာ​ေပါက္​ တိမ္​အုပ္​ဆိုင္​း​ေသာည​ေနခင္​း​ေနာက္​မွ ​ေခ်ာင္​းၾကည္​့​ေန​ေသာဆည္​းဆာ​ေနသည္​ မိုး​ေကာင္​းကင္​ကို လဲ့လဲ့​ေလးျဖာ၍ နံ႔သာ​ေရာင္​ခပ္​မႈန္​မႈန္​ဝင္​း​ေန​ေစသည္​။ မိုး​ေန႔၏အလယ္​​ေခါင္​တည္​့တည္​့မွာ ကမ႓ာ​ေျမႏွင္​့အတူ ည​ေနရီ​ေထာင္​့ခ်ိဳးတစ္​ခုကို ခ်ိဳးဝင္​ခဲ့သည္​့မ်ဥ္​း​ေျဖာင္​့တစ္​​ေၾကာင္​းသည္​ ကြၽန္​မျဖစ္​သည္​။ `အို ​ေလညင္​း ... ​ေဆြးဖ်မႈ​ေတြ ငါ့ဆီသယ္​​ေဆာင္​မလာနဲ႔ကြယ္​။ ငါက ခုမွ ​ေပ်ာ္​ကာစ ည​ေနထဲ​ေျခခ်႐ံု႐ွိ​ေသးတယ္​။´ ဘာကို လြမ္​းမွန္​းမသိ။ ဘာကို တမ္​းတမိလို႔​ အာ႐ံု​ေတြ ေဆြးဖ်မႈန္​ရီသည္​မသိ။ ခံစားသ္ိျဖင္​့ သူမစိတ္​​ေတြအံု႔မိႈင္​း သြား၏ ။  အသိစိတ္​က ၾကည္​စင္​ျပာလြင္​​ေနပါလ်က္​ ည​ေနခင္​းကုိယ္​တိုင္​ ​ေဆြး​ေျမ႕​ေနကာ အ​ေဆြးစီး​ေၾကာင္​းတစ္​ခု သယ္​​ေဆာင္​လ်က္​ ကြၽန္​မကိုျဖတ္​တိုက္​သြား​ေလသည္​။ သို႔​ေသာ္​ ကြၽန္​မၾကာမၾကာ သတိရမိ​ေသာ ငယ္​ဘဝကဲ့သို႔ ​ေဆြး​ေျမ႕ဖြယ္​လွပသည္​့အတိတ္​ကို ျပန္​လွည္​့ၾ...

`လက္​​ေဆာင္​´

ကမ႓ာ​ေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ​ေပ်ာ္​႐ႊင္​ျခင္​း​ေတြ၊ စိတ္​ခ်မ္​း​ေျမ႕မႈ​ေတြ၊​ ေမတၱာတရား​ေတြနဲ႔ အဲဒါ​ေတြကို ထာဝရတည္​ၿမဲ​ေစမယ္​့ `သစၥာတရား´၊ ဒါ​ေတြကို ဖဲႀကိဳးလွလွ​ေလးနဲ႔ ထုပ္​ပိုးခ်ည္​​ေႏွာင္​ၿပီး​ေပးခဲ့တယ္​ ... သူ ... လက္​ခံယူႏိုင္​​ေလမည္​လား မသိ ။ `​ေလျပည္​ခ်မ္​းခ်မ္​း´